ما می خواستیم از درختا / کاغذو قلم بسازیم
بنویسیم تابمونیم / پشت سایه جون نبازیم
آینه ها اونجا نبودن / تا ببینیم که چه زشتیم
رو درخت با نوک خنجر / زنده باد درخت نوشتیم
زنگ خوش صدای تفریح / واسمون زنگ خطر شد
همه پادشاه فصل ها...نه تو می مانی و نه اندوه
و نه هیچیک از مردم این آبادی...
*به حباب نگران لب یک رود قسم،*
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت،
غصه هم می گذرد،
آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند...
لحظه ها عریانند.
به تن لحظه خود، جامه اندوه مپوشان هرگز...
"سهراب سپهری"
+ نوشته شده در پنجشنبه ۱۳۹۶/۰۱/۲۴ساعت 2:9  توسط administrator |